Waarom je innerlijke criticus eigenlijk een slechte coach is

Iedereen heeft ’m.

Dat venijnige stemmetje dat zich precies op het verkeerde moment meldt:

“Wie denk jij dat je bent?”

"Doe maar niet, straks gaat het mis.”

“Andere mensen kunnen dit veel beter.”

Bij de één fluistert het. Bij de ander brult het. En heel eerlijk: soms klinkt hij zó bekend, dat we hem verwarren met onze eigen stem.

En effectief is 'ie altijd: het houdt je klein, voorzichtig en vooral veilig in het bekende.

De innerlijke criticus verzinnen we niet.

We maken hem (onbewust) zelf.

Hij groeit uit:

• oude ervaringen.

• afwijzing.

• vergelijkingen.

• verwachtingen van anderen.

• momenten waarop je je kwetsbaar voelde.

• en de lessen waarvan we ooit dachten dat ze ons zouden beschermen.

Het is een verdedigingsmechanisme dat te ver is doorgeschoten.

Een blik, een onbeantwoord appje, een collega die ergens om lacht; je criticus heeft er binnen twee seconden een verhaal van gemaakt. Over jou. Over wat jij “vast verkeerd hebt gedaan”.

"Wat ben jij voor een slechte moeder die haar kleuter suikerspin geeft!" "Wil je dat ze verslaafd raakt aan suiker?" "Nu verpest je haar gebit." "Het is je eigen schuld als ze hyper wordt. En blijft zeuren om meer."

Het gevolg?

Niet alleen gedachten die je onderuit halen, maar ook gevoelens die je lamleggen.

Schaamte. Twijfel. Het onbestemde gevoel dat je “niet genoeg” bent.

Je maakt één foutje; zij/hij noemt het een ramp.

Je bent een dag minder scherp; hij/zij noemt je incompetent.

Iemand reageert niet; zij/hij noemt je oninteressant.

En omdat die stem al zo lang in je zit, ga je hem vanzelf geloven.

En dat is precies waar het lastig wordt:

hoe onderscheid je de realiteit van het verhaal in je hoofd?

Hoe weet je nog wie jij bent, als dat stemmetje dagelijks het podium claimt?

Dat is de plek waar ik als identiteitscoach werk:

niet om het stemmetje te bestrijden, maar om jou weer te laten horen wie jij zelf bent. Zonder ruis, zonder opgelegde overtuigingen, zonder die eindeloze meetlat van anderen.

Want je hoeft niet harder te worden. Of perfecter.

Je hoeft alleen weer toegang te krijgen tot jezelf.