Je kunt emigreren naar de zon, maar je shit pakt gewoon zijn eigen koffer in.

Oud nieuws: ik ben naar Spanje geëmigreerd.

(Drie jaar geleden alweer. Ik ben niet zo van het “socials updaten”.)

Is mijn nr. 1 advies aan mensen die vastlopen dan ook: “vertrek lekker naar de zon”?Absoluut niet.

Emigreren is geen resetknop, geen ontsnapping en geen magische “nu wordt alles beter”-oplossing.

Het is zwaar. Frustrerend. Keihard werken. Het tegenovergestelde van zorgeloos.

De grootste valkuil?

Je shit emigreert met je mee.

In het begin merk je daar weinig van: te druk met zon, palmbomen, nieuwe mensen en het vinden van brood dat niet smaakt naar spons.

Maar daarna?

Dan boemerangt alles wat je dacht achter te laten keihard terug in je bakkes:

– Je oude patronen.

– Je twijfels.

– Je pijnpunten.

– Je gedoe.

En nog harder. Want ondertussen:

– Kun je in een vreemde taal nét niet jezelf zijn.

– Versta je de automonteur niet (en de juf, de loodgieter, de buurvrouw en de ouders in de speeltuin ook niet). – Doet de bureaucratie je huilen in de auto.

– Staat je relatie op spanning door stress om geld, werk, wonen, heimwee en — o ja — de opvoeding van je kind.

We zijn inderdaad middenin de nacht op het dakterras het regenwater handmatig aan het afwateren. Van een relatief nieuw huis nota bene.

Dus wat is dan wél mijn nr. 1 advies?

Dat heb ik niet.

Als coach vertel ik je namelijk niet wát je moet doen.

Wat ik wél doe:

Ik help je je bagage, je verleden, je shit, eindelijk een plek te geven.

Zodat het niet langer bepaalt wat jij nu doet, durft of laat.

Of het nu gaat om een nieuwe baan, een relatie, een emigratie of gewoon een nieuw jaar dat eraan komt:alleen als je keuzes maakt vanuit wie je nú bent (en wie je wilt worden), kun je vooruit.

Met richting.

Rust.

Zelfkennis.

Zelfvertrouwen.

Dus… ben je klaar om eerlijk, nuchter en nieuwsgierig naar zichzelf te kijken?

Wil je loslaten wat losgelaten kan worden en kiezen wat écht past?

𝘓𝘪𝘧𝘦 𝘨𝘪𝘷𝘦𝘴 𝘺𝘰𝘶 𝘦𝘯𝘰𝘶𝘨𝘩 𝘴𝘩𝘪𝘵. 𝘋𝘰𝘯’𝘵 𝘤𝘢𝘳𝘳𝘺 𝘢𝘳𝘰𝘶𝘯𝘥 𝘸𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘥𝘰𝘯’𝘵 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘵𝘰.